Ellis Brandon is de laatste vrouwelijke Engelandvaarder die nog leeft. Ze is 17 jaar als de oorlog uitbreekt. Ze gaat direct bij het verzet, maar als de Gestapo haar op het spoor is, vlucht ze naar Engeland. Over die reis doet ze acht maanden. "Je mag niet bang zijn, want dan doe je domme dingen." Dit is haar verzetsverhaal.

“Weet je wat ik nog mis? Mijn asbak.” Ellis Brandon, 92 jaar, neemt een trekje van haar elegante witte sigaret. Haar familie vindt dat ze moet stoppen met roken, maar hoe harder ze dat roepen, hoe minder ze dat van plan is.

Want Brandon doet waar ze zin in heeft, altijd al gedaan. Het is haar leven, zij bepaalt wat er gebeurt. Ze heeft ervoor gevochten om haar eigen keuzes te kunnen maken, en die vrijheid gaat ze nooit opgeven.

“Zal ik je eens iets geks vertellen? Ik denk dat ik niet zo veel ben veranderd sinds ik 17 jaar was. Een heleboel ideeën die ik nu heb, had ik ook al toen ik jong was.” Haar moeder overleed toen ze 6 jaar was en daardoor is ze vroeg volwassen geworden zegt ze. En haar vader dan? Ze heeft altijd het gevoel gehad dat ze meer voor hem zorgde dan andersom.

Zonder moeder groeide ze op in een mannenwereld, en daardoor is “mannendenken” haar vertrouwd. Ze doelt op het rechtlijnige in haar karakter: als jong meisje al beoordeelde ze of iemand goed of slecht was, zwart of wit. Een grijs gebied bestaat niet. Het idee dat een mens goed of fout is, werd in oorlogstijd alleen maar sterker: je móést daarin een keuze maken en dat kon een kwestie van leven of dood zijn.

“Ik zie mensen nog altijd in de manier waarop ze te vertrouwen zijn. Als we nieuwe mensen ontmoeten en mijn man zegt: ‘Goh, wat een aardig stel, hè?’ dan antwoord ik: ‘Aardig, ja, maar ik zou niet bij ze willen onderduiken’.” En daarna lachend: “Daar merken zij verder niks van hoor, ik blijf wel aardig tegen ze!” Of ze ook daadwerkelijk onbetrouwbaar zijn, weet ze niet zeker, maar zo werkt haar meetlat nou eenmaal: een erfenis uit de oorlog. Net als de vriezer vol kliekjes.